بمنظور آنکه بیشترین تمرکز ممکن بر روی هسته‌ی پروتکل QUIC دریافت شود و بتوان آنرا به موقع تحویل داد، برخی از ویژگی‌هایی که در اصل قرار بود تا بخشی از پروتکل مرکزی باشند به تعویق افتادند و اکنون بنا بر این است تا در نسخ بعدی QUIC قرار داده شوند. نسخه‌ی دوم QUIC یا فراتر.
گوی سحرآمیز نویسنده‌ی این کتاب خراب است و ما نمی‌توانیم با اطمینان بگوییم کدام قابلیت‌ها در نسخه‌ی ۲ می‌آیند یا نمی‌آیند. هرچند می‌توانیم به برخی از قابلیت‌هایی که بطور صریح از نسخه ۱ حذف شده اند تا "بعدتر بر روی آن‌ها کار شود" و احتمالاً در نسخه ۲ پدیدار شوند اشاره کنیم.
تصحیح خطای مستقیم (FEC) یا "کدگذاری کانال" روش به دست آوردن کنترل خطا در انتقال داده‌هاست که در آن فرستنده داده‌هایی زائد را ارسال می‌کند (برای مقابله با بروز خطا به هنگام انتقال) و دریافت‌کننده تنها قسمتی از داده که هیچ خطای مشهودی نداشته باشد را تشخیص می‌دهد.
گوگل این قابلیت را در کارهای اصلی خود با QUIC مورد آزمایش قرار داد اما این قابلیت بعدتر دوباره حذف شد چرا که آزمایش‌ها پاسخ مثبتی به همراه نداشتند. این قابلیت موضوع بحث QUIC نسخه ۲ است اما احتمالاً نیاز دارد تا شخصی ثابت کند که این در واقع یک افزودنی مفید و بدون ضرر و زیان بیش از اندازه است.
چند مسیره بدین معناست که انتقال می‌تواند به خودی خود از مسیر‌های شبکه گوناگون استفاده کند تا استفاده از منابع را بالا ببرد و افزونگی (redundancy) را افزایش دهد.
حامیان SCTP در جهان علاقه دارند تا به این موضوع اشاره کنند که SCTP هم اکنون از قابلیت چند مسیره برخوردار است و TCP مدرن نیز به همچنین.
ارائه‌ی جریان‌های نامعتبر به عنوان یک امکان مورد بحث قرار گرفته است، که بعد به QUIC این اجازه را می‌دهد که نرم‌افزار‌های به سبک UDP را نیز جایگزین کند.
قابلیت DNS روی QUIC یکی از اولین پروتکل‌های غیر HTTP اشاره شده است که احتمال می‌رود زمانی که QUIC نسخه ۱ و HTTP/3 عرضه شوند توجهات رو به خود جلب کند. اما با آورده شدن چنین انتقال جدیدی به دنیا نمی‌توانم تصور کنم که همینجا توقف پیدا کند.